கருப்பு நிறத்திற்கு காக்கையின் குரல்

இமைகள் மூடினால்
இருளின் ஆழம்
ஆழத்து நிறத்தில்
தலை சாய்த்து
விழி உருட்டி
உறுத்தும் உருவம்
ஒன்று ரெண்டாகி
ரெண்டு மூன்றாகி
காவெனக் கரையும்

o

க்கா க்கா

தெருச் சாலை

எதிர்க் கரையில்

சிறகு மறந்து

தரையில் நிற்கும்

கரிய உருவம்

இளஞ் சிவப்பு

அடித் தொண்டை

தெரியக் கதறும்

க்கா க்கா

o

பள்ளிப் பொதியை

முதுகில் சுமக்கும்

புத்தகச் சிறுவன்

ஏடு கொண்டு
விசிறும் காற்று

சிறகு எழுப்ப

போத வில்லை

தரைப் பறவைக்கு

o

காக்கா கொத்தும்

போ போ

அண்டை வாசலில்

புழுதி பெருக்கி

சிறுவனைத் துரத்துகிறாள்

மரணம் தவிர

எல்லாம் பார்த்து

சலித்த பாட்டி

o

அபயம் கேட்ட

சுற்றம் ரெண்டு

தலைக்கு மேலே

படரும் கிளையில்

அமர்ந்து கத்தும்

க்கா க்கா

o

நிழலைப் பிரித்து

இருள் கூட்டி

குழைத்த மையில்

றெக்கை அடித்து

அலையும் மேகம்

மரம் இறங்கி

சொட்டிய துளிகள்

காற்றில் கரைய

இரு கரைகளுக்கு

இடையில் ஓடும்

கடக்க இயலா

நவ நாகரீகம்

o

கிளை விட்டு
கிளை தாவி

அருகே நீளும்

மதில் சுவரில்

குதித்த ரெண்டும்

தலை சாய்த்து

விழி உருட்டி

எனைப் பார்த்து

க்கா க்கா

o

தரைப் பறவையை

ஊறு செய்ய

கூடும் என்று

எனை விரட்ட

நெருங்கி வந்தனவோ

நுனி வளைந்த

தடித்த மூக்கு

கபாலத்தில் குறுகுறுக்க

நின்ற இடத்தில்

நகரத் தொடங்குகிறேன்

o

எதிர்க் கரையில்

நிற்கும் பறவைக்கு

இக்கரையில் நான்

ஊறு என்ன

செய்திட முடியும்

மரம் இருந்து

மதில் ஏகி

பக்கம் வந்து

உற்றுப் பார்த்தது

வேறு சேதி
எனக்குச் சொல்லவோ

o

எழுந்த ஐயம்

நூல் கோர்த்து

நெஞ்சைத் துழாவ

இமைகள் மூடினால்
இருளின் ஆழம்

( நன்றி : வல்லினம் )